Son Yorumları

Kuru Otlar Üstüne (2023)

Birkaç yeni şey denese de kendi klişelerini tekrar eden tipik bir Nuri Bilge Ceylan filmi Kuru Otlar Üstüne. Erzurum’un ücra bir köyünde bir köy okulu etrafında gelişen olayları bu okulun görsel sanatlar öğretmeni Samet bağlamında ele alan, tabir yerindeyse birbirine neden sonuç ilişkisiyle bağlı iki senaryolu film; ilk yarıda NBC sinemasında alışık olmadığımız derecede gerilimli bir “iftira” hikâyesi -eğitimci olduğum ve öğretmenliğimin ilk altı yılını benzer bir köyde tamamladığım için ben fazladan gerilmiş olabilirim- anlatırken ikinci yarıda kendi sularına dönüyor ve üç kişi arasında gelişen ilişkiler üzerinden alışık olduğumuz bol diyaloglu ve psikolojik alt yapısı güçlü bir hikâyeye evriliyor. Elbette ki her Nuri Bilge Ceylan filmi gibi Kuru Otlar Üstüne de salt hikâyeden ibaret değil. Her şeyden önce Ceylan; eğitim dünyasını, özellikle taşra okullarındaki öğretmen tiplerini o kadar iyi gözlemlemiş ve o kadar iyi aktarmış ki filmine, taşrada öğretmenlik yapmış biri olarak kendimi öğretmenliğimin ilk yıllarını yaşarmış gibi hissettim ve müthiş bir iç sıkıntısı çöktü üstüme ilk yarıda. Taşrada öğretmenlik yapmayan öğretmenlerin bile bilemeyeceği detayları yakalayabilecek nasıl bir gözlem süreci yaşadığını bilmiyorum ama öğretmen tiplemeleri ve öğretmen dünyasına dair detayları yakalamadaki başarısı filmin belki de en dikkat çekici yönü. Öte yandan hiçbiri tesadüfen seçilmemiş olduğu her halinden belli olan son derece iyi kurgulanmış karakterler aracılığı ile yine bir “yurdum insanı” panaroması çizmeye çalışmış Ceylan ama belki de ilk kez sırf bunu yapacağım diye anlatısının bütünselliğinden feragat etmiş, olaylar ağındaki kopukluklar çok net hissedilir olmuş. Karakol sahnesi ile veteriner hekimle ilgili sekanslar her ne kadar bir taşra öğretmeninin profilini gerçekçi bir şekilde yansıtmak adına anlatıyı desteklese de anlatının bütünlüğüne zarar vermiş kanımca. Ancak elbette çok profesyonelce ve olgun bir sinema diline yakışır o kadar ince detaylar var ki filmde, eksikliklerine kolaylıkla göz yumulabilir. Soba alevi ile ısınan ve abajurlarla ışıklandırılmış sıcak ortamlar baştan sona karlı bir iklimde geçen filme inanılmaz bir sıcaklık katmış mesela. Ya da benim hatırladığım kadarıyla ilk kez politik bir tavır almış karakterleri aracılığı ile. Aynı fikirde olmayan kahramanlarını bir şekilde takip etmesi güç bir hızda tartıştırarak seyirci zihnini gıdıklayan, kendi içindeki çelişkilerle mücadele halindeki aydın ile hem avamı hem -bu kez- bir dava insanını karşı karşıya getiren klişeler, görsel zenginlik ve fotografik sinematografi artık bir NBC filminde bizi şaşırtmıyor zaten, değinmeye bile gerek yok. Ancak NBC her ne kadar yönetmenin adını bilmeden izleyenlere bile “Bu bir NBC filmidir.” dedirtecek kadar kendine has bir tarz oluşturmuş olsa da Kuru Otlar Üstüne bu kez diğer filmleri bağlamında düşünüldüğünde filmografisinin iyileri arasına giremeyecek, finalde cevaplanmamış sorular bırakan NBC kalitesinin altında bir film olmuş.

Euphoria (2017)

Çok can alıcı ve tartışmaya açık bir meseleyi Alicia Vikander, Eva Green ve Charlotte Rampling gibi üç güçlü oyuncu ile “hesaplaşmalar ve tercihler” üzerinden ele alan son derece güçlü bir dramatik film Euphoria. Birbirine zıt karakterdeki iki kız kardeşin birlikte çıktıkları bir yolculuk sahnesi ile açılan film; gizemli başlayan bu yolculuğun amacını seyircisine daha ilk çeyrek geçmeden açık ediyor ve bir yol ve yolculuk hikâyesi değil ölümün farkında olan ama dinler aracılığı ile kendi ölümüne karar verme hakkı elinden alınan insanların tercihlerine dair hem ana karakterinin içsel meselelerine hem de iki kardeş üzerinden kapanmamış aile içi hesaplaşmalara dair dramatik alt yapısı güçlü bir hikâye anlatıyor. Sinemayı eğlenmek ve kafa dağıtmak için araç olarak gören seyircilerin kesinlikle uzak durması gereken “ölüm” temalı Euphoria; çok çocuklu ailede büyüyen herkesin -benzer bir hikâye yaşamasa da- karakterleri ile ucundan kıyısından empati kuracağı ya da birileriyle özdeşleştireceği iki karakter üzerinden hem aile içi ilişkilerde çocukların isteyerek ya da istemeyerek, belki karakterlerindeki farklılıklar nedeniyle, edindikleri rollere hem de bu rollerin eninde sonunda aile bireylerini karşı karşıya getireceği hesaplaşmalara dair seyircisini farklı sorgulamalarla baş başa bırakan güçlü bir dramatik alt yapıya sahip. Hazmetmesi zor “ölüm” temalı konusuyla Euphoria; özellikle üç güçlü kadın oyuncudan oluşan kadrosu ile öne çıksa da iki ana karakter arasında geçmişe dayalı çatışmalar üzerine kurduğu anlatısıyla yaşam, ölüm, aile ve aile bağları üzerine etkileyici bir hikâye anlatıyor ve keyfince ölmenin dahi zenginlere has bir lüks olduğu vurgusuyla dikkat çekiyor.
7,5/10

Auf Einmal (2016)

“Köprüdekiler” ile “Altın Lale En İyi Film” ve “Hayatboyu” ile “Altın Lale En İyi Yönetmen” ödülü alan bizden bir yönetmenden, Aslı Özge´den son derece başarılı bir dram/gerilim filmi Auf Einmal. Yönetmenin Almanca çektiği bu ilk uzun metraj filmi; nefis bir evinde düzenlediği bir partide meydana gelen şüpheli bir ölüm vakasında ihmalle suçlanan köklü bir ailenin oğlu Karsten karakterine odaklanıyor ve onun, hakkında açılan soruşturmadan sonra kız arkadaşı, iş arkadaşları, kendisi ve ailesi ile yaşadığı gerilim dolu süreci anlatıyor. Alman film ekolünün gerçekçi anlatısını başarıyla yansıtan film; ilk üççeyrek boyunca haklıyı/haksızı sorgulatan ve bu üççeyrek boyunca seyirci kafasında “Acaba?” sorusunu hep diri tutan kurgusuyla ilk andan itibaren yarattığı gizemi ve seyircide yarattığı “Ben olsam…” temalı vicdan muhasebesini son ana kadar taşımayı başarıyor. Son çeyrekte yürek soğutan ve “krizi fırsata çeviren ana karakter” temasıyla bir kişisel öç alma hikâyesine dönüşen Auf Einmal; gerek özgün sinema diliyle gerek klişe barındırmayan senaryosuyla gerekse başarılı çekimleri ile bir Türk yönetmen elinden çıkma ustaca kurgulanmış yüz akı bir film. Filmin çekildiği Almanya kasabası ise herkese “Neden orada doğmamışım ki?” dedirtecek ve derin bir “Ahhh!” çektirecek cinsten güzelliği ile hem göz dolduruyor hem de fena halde kıskandırıyor seyircisini.

7,7/10